Op mijn 25e was ik er helemaal klaar mee, had altijd gedacht dat ik alles zelf kon oplossen, maar was radeloos.
Ik vroeg me af wat ik in hemelsnaam kon doen om me beter te voelen. Elke dag sleepte ik talloze trauma's en zware gevoelens met me mee.
In mijn jeugd werd ik geconfronteerd met gescheiden ouders en zag mijn vader aanzienlijk minder dan mijn moeder.
Als ik terugkijk op mijn jeugd en de dynamiek in onze gescheiden gezinnen, herinner ik me dat mijn broer en zus vaker werden afgewezen in mijn aanwezigheid, en ik koste wat kost wilde voorkomen dat mij dat ook zou overkomen. Hierdoor werd ik een enorme "people pleaser" en leek mijn eigen mening er voor mijzelf niet meer toe te doen.
Toen ik zeven jaar oud was, werd mijn moeder voor het eerst getroffen door borstkanker, welke later nog terugkeerde, en ze uiteindelijk ongeneeslijk ziek werd door botkanker. Ik werd in haar laatste jaren een mantelzorger.
DAAR STA JE DAN...
Als 12- of 13-jarig kind voelde ik door afwijzing en ziekte van mijn moeder dat mijn eigen behoeften er voor mijzelf niet meer toe deden en dat ik ervoor moest zorgen dat niemand last van mij had. Er ontstond als het ware een beschermende cocon om me heen, zodat niemand kon zien dat ik verdrietig was en iedereen dacht dat ik ongelooflijk sterk was.
Toen mijn moeder op mijn 20e overleed, verschenen de eerste fysieke klachten. Het verdriet was zo overweldigend dat mijn lichaam geen andere optie had dan het te uiten.
IK EN MIJN EMOTIES WILDEN GEHOORD EN GEZIEN WORDEN!
Ondanks mijn inspanningen om dat te zijn, was ik eigenlijk nooit echt meer gelukkig en had nooit echt geleerd hoe met emoties en trauma's om te gaan. Mijn motto was altijd: "Ik red het wel", want dat had ik immers al die jaren daarvoor ook gedaan.
Ik belandde in een destructieve relatie waar ik maar niet uit durfde te stappen, omdat ik bang was voor de overweldigende gevoelens die op me af zouden komen.
Uiteindelijk eindigde deze relatie toch en werd ik overspoeld door een golf van emoties. Mijn hele lichaam reageerde heftig: flauwvallen, duizeligheid, stress, huilen, en nog veel meer. Ik was ontzettend teleurgesteld en dacht bij mezelf: "Is dit waarvoor ik me al die tijd zo sterk heb gehouden? Om vervolgens een jaar of twee met deze klachten te moeten omgaan?"
Hoe verder?
Ik ben gaan studeren over liefde, want ik wilde precies begrijpen wat er mis was gegaan. Ik dompelde mezelf onder in boeken, volgde coaching cursussen en verschillende vormen van therapie om te leren hoe trauma's werken, wat je met Inner Child werk kunt bereiken, hoe liefde werkt, en nog veel meer.
Het was hard werken, maar mijn leven werd steeds lichter. Ik kon weer een sterke verbinding met mensen aangaan en geef nu dagelijks mijn trauma's de liefdevolle aandacht die ze nodig hebben.
Mijn zelfliefde is volledig terug, en elke dag dat ik eraan werkte, begreep ik mijn brein steeds beter.
Ik leerde dat heling met mijn hele lichaam en daaromheen moet plaatsvinden.
Nu is het tijd, mijn tijd, om deze kennis over te dragen aan anderen.